بعضی از باورها در زمینه تربیت کودکان می تواند بسیار مخرب بوده و باعث بروز مشکلات در روابط والدین و کودکان شود.
در این بخش به بعضی از این موارد اشاره می گردد.
انجام رفتار نامناسب برای ناراحتی والدین
تعدادی از والدین فکر می کنند کودک رفتار نامناسب را فقط به این جهت انجام می دهد که آنها را اذیت کند. با این تفکر کودک مقصر شناخته می شود و باعث بروز یک خشم شدید از طرف پدر و مادر می گردد.
موقت و زودگذر بودن برخی از رفتارها نامناسب کودک
والدین بعضی از رفتارهای نامناسب کودک را موقتی و زودگذر می دانند و در نتیجه آنها را از برخورد سریع با آن رفتار غلط باز می دارند. زمانی در صدد تغییر رفتار بر می آیند که شدید و طولانی مدت شده و در نتیجه کنترل آن نیز مشکل تر شده است.
من مقصر مشکلات هستم.
همه این مشکلات به خاطر من است. این جمله ای است که ممکن است والدین در زمان بروز یک رفتار اشتباه از جانب فرزند به ذهنشان خطور کند. در اینجا والدین خود را مقصر می دانند و در نتیجه احساس گناه و افسردگی و اضطراب پیدا می کنند. این حالات تحمل آنان را کم کرده و باعث بروز واکنش های عصبی شدیدتری می شود.
داشتن انتظارات غیر منطقی و غیر واقعی از کودک
بسیاری از والدین انتظارات غير واقع بینانه ای از کودکی خود دارند که با سطح رشد کودک متناسب نیست. این والدین کودکان را بالغين کوچکی می دانند که همه توانایی های بالغین را دارا هستند. برای مثال: کودک ۲ ساله بتواند به خوبی و با تمیزی کامل با قاشق و چنگال غذای خود را بخورد و یا کودک زیر ۶ سال بتواند ساعت‌ها پیاده روی و خرید کردن با پدر و مادر را تحمل کند. یا قادر باشد ساعت‌ها در میهمانی مرتب و ساکت بنشیند. هیچکدام از این انتظارات با سطح رشد کودک هماهنگی ندارد.
داشتن کودکی عالی توقع والدین
بعضی از والدین توقع زیادی از کودکان خود دارند. یعنی دوست دارند که کودکانشان عالی و کامل باشند. در این صورت است با دیدن بعضی از رفتارهای کودک که حتی می تواند متناسب با سن او باشد، برافروخته و عصبانی می شوند.
